De tentoonstelling XX, ABATS DES JOURS rond Belgisch kunstenaar Joost Gevaert presenteert werk ontstaan vanuit het dagelijks leven in een steeds veranderende wereld. Hiermee poogt hij een plaats te vinden in, en zin te geven aan een meer verstilde, standvastige wereld, veelal met een blik op het verleden.

2020 was een bijzonder jaar waarin het verloop van tijd enigszins verwrongen was en de chronologie van de dingen herleid werd tot het komen en gaan van de dagen. De titel van de tentoonstelling verwijst naar een lampenkap of ‘abat-jour’ en tegelijkertijd naar ‘abats’ of orgaanvlees. Abat-jour als schemerlicht aan het einde van de dag, of abats die, mits goed bereid, een waardevolle en smakelijke maaltijd kunnen vormen. Beeldend werk als restant van de dagen.

Het werk van Joost Gevaert ontstaat intuïtief, vanuit een onrustige aard, een interesse voor materialen en de aanhoudende zoektocht naar een geschikte beeldtaal.

Niet zozeer het motief en het onderwerp zijn van belang, al vormen zij de aanzet en de reden tot het creëren van een beeld. Het proces van het tekenen, boetseren of schilderen zelf dicteert vooral het uiteindelijke resultaat, waarbij het experimenteren met verschillende materialen van primordiaal belang is. Traditionele schilderijen, 3D-schilderijen, kijkkastjes − al dan niet gevuld met taferelen − tekeningen en sculpturen vormen uiteindelijk de artistieke uitkomst.

Parallel met het proces en de materiaalkeuze is de esthetiek van groot belang. Geografisch ontstaan de werken niet meteen in het mooiste stukje wereld. Het maken van “mooie plaatjes” zou al snel een leugen kunnen lijken in een wereld die visueel minder aantrekkelijk is geworden. Misschien speelt het werk van Joost Gevaert zich net daarom vaak af in een begrensde ruimte waarbinnen elementen zoals verstilde figuren, een ladder, een wolk, of een huis met rokende schoorsteen een legitieme plaats en bestaansreden vinden. Die begrensde ruimte laat zich naar believen inrichten, of net helemaal niet, waardoor enkel de ruimte zelf haar reden van bestaan vindt. Uiteindelijk dient zij geen verantwoording af te leggen. Hierdoor is er ook plaats voor een zekere graad van humor.

Naast traditionele tekeningen en schilderijen gaat de kunstenaar nog een stap verder met zijn 3D-schilderijen. Deze zijn zodanig opgebouwd dat ze een trompe l’oeil effect creëren. De schilderijen hebben een opvallende diepte en het beeld loopt door over de randen, waardoor ze eerder object worden dan drager van het afgebeelde.

Een heel apart onderdeel uit het oeuvre van Joost Gevaert zijn kijkkastjes waarin verschillende taferelen worden afgebeeld. Het lijken decors van een theaterstuk die – zoals bij zijn schilderijen – begrensde ruimtes zijn die in bepaalde variaties het bezoek krijgen van figuren of objecten. Het is interessant om te zien hoe deze kijkkastjes op zichzelf staande werelden vormen.

De begrensde ruimte speelt geen rol in het sculpturale werk dat Joost Gevaert in deze tentoonstelling laat zien. Dat bestaat voornamelijk uit koppen, gepresenteerd op een sokkel, of hangend aan de wand. De koppen hebben een natuurlijke kleurschakering, ontstaan door de vlammen van de veldoven waarin ze oorspronkelijk werden gebakken. Af en toe worden deze behandeld met verf, wat ze soms een etnische uitstraling geeft. De laatste jaren vormen ze meer en meer een prominent onderdeel van zijn werk.

De veelheid aan gebruikte materialen, stijlen en onderwerpen getuigen van een boeiende veelzijdigheid. De kunstenaar zet impliciet vraagtekens bij elk beeld dat hij creëert en geeft het tegelijkertijd de nodige autonomie. De werken roepen filosofische reflectie op en hebben een poëtische uitstraling. Hierdoor biedt de kunstenaar ons gelegenheid om achterom te kijken, stil te staan en te koesteren wat waardevol is.

— Lien Lannoo, 2020